Bir asker yanında bir hemşire ile kapılarında göründüğü an o ateşin evlerine düştüğünü anlıyolar.Onların bayramı bundan sonra şehitliklerde geçecek.Hayat bundan sonra akmayacak.
Peki biz bu yaşananların neresindeyiz?Ne yapmıyoruz yada neyi yanlış yapıyoruz da bu gençecik evlatları toparağa veriyoruz?Bu ailelerle yüzyüze gelsek ne söyleyebiliriz? Ben kendi adıma utanç duyuyorum.Sessiz kaldığım için , olanlara tepki vermediğim için, nerden başlayacağımı ,neler yapabileceğimi bilmediğim için.
Aktütün karakolu bugüne kadar 44 şehit vermiş. İlk yapılan saldırıdan beri demek ki hiçbirşey yapılmamış.Her saldırının ardından şehit haberi almışız 3-5 gün televizyonda izlemişiz ve hayat devam etmiş. Nefes filminde dediği gibi bizler onları sadece 45 saniye anmışız.
24 şehide resmi tören düzenlenmedi.Hepsi albayraklı tabutları içinde memleketlerine uğurlandı. Sayı o kadar büyük ki yanyana canını vermiş evlatlarımızı yanyana koyup uğurlayamadık.
Bu bizim utancımız, bizim ayıbımız olsun.Bir gün karşılaşırsak eğer neden derlerse bize ,neden koruyamadınız bizi derlerse vericek bir cevabımız yok maalesef....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder